تورنتو، مونترال، کلگری و ونکوور مقاصد پرطرفدار مهاجرت به کانادا محسوب می شوند. با اینحال، افزایش جذب مهاجر در شهر های کوچک کانادا صورت میگیرد. بر این اساس، در این مقاله قصد داریم تا به بررسی مقاله اخیر دانشگاه رایرسون که نشان دهنده چشم انداز مهاجرت در شهر های کوچک و نسبتا بزرگ کانادا است، بپردازیم.
افزایش 45 درصدی جذب مهاجر در شهر های کوچک کانادا در سال 2013 تا 2019
در بازه زمانی سال های 2013 تا 2019، و در مقایسه با چهار شهر بزرگ کانادا، تعداد مهاجرین شهر های کوچکتر 45 درصد افزایش داشته است. دیگر مناطق سرشماری شهر های بزرگ کانادا (CMA) افزایش 40 درصدی را در همین بازه تجربه کردند. (مناطق سرشماری شهر های بزرگ (CMA)، مراکز شهر های بزرگ که دارای چند شهرداری در اطراف مرکز جمعیتی هستنند را شامل می شود. به عنوان مثال، منطقه سرشماری تورنتو شامل شهر های تورنتو، میسیساگا ، برامپتون ، وان و پیکرینگ می شود.)
با توجه به اینکه نرخ مهاجرت نسبت به تعداد مهاجران در هر 10.000 نفر تعیین می شود. تعجبی ندارد که این شهر ها و مناطق کوچک همچنان نسبت به شهر های بزرگتر نرخ پایین تری دارند. زیرا با جمعیت کمتری شروع کرده اند. تورنتو با 163 مهاجر در هر 10.000 نفر، یکی از بالاترین نرخ های مهاجرت در کانادا را دارد. ونکوور نیز با نرخ 128 مهاجر در هر 10.000 نفر، از شهر های بزرگ مهاجر پذیر به حساب می آید.
سوال اینجاست که شهر ها و مناطق کوچک چگونه مسیر را هموار کرده و آن ها را همراهی می کنند؟ نرخ مهاجرت چهارده مرکز شهری کوچک بیش از 100 مهاجر در هر 10.000 نفر بود. از میان این چهارده شهر، رجینا و ساسکاتون در استان ساسکاچوان نیز، به ترتیب دارای نرخ مهاجرت 193 و 178 در هر 10.000 نفر بودند که هر دو بیشتر از نرخ مهاجرت تورنتو می باشد.
کدام شهر های کانادا مهاجر بیشتری می پذیرند؟
12 شهر کوچک دیگر در این گروه، هلیفکس، شارلوت تاون، فردریکتون، مونکتون، سوییفت کارنت، وینکلر، اشتاین باخ، برندون، تامپسون، بروکس، های ریور و وود بوفالو هستند. این شهر های کوچک شاهد هجوم مهاجران به عنوان پاسخی به چالش های ناشی از افزایش سن جمعیت و نیروی کار بودند. همچنین، در بسیاری از این شهر ها جمعیت طبیعی رو به کاهش است. به این معنی که میزان مرگ و میر بیش از تولد است. در نتیجه، آن ها برای ادامه رقابت اقتصادی به مهاجرت بین استان ها تکیه کرده و به افزایش جذب مهاجر در شهر های کوچک کانادا برای ادامه رشد خود پرداخته اند.
عوامل افزایش مهاجرت منطقه ای بیشتر
یکی از دلایل افزایش جذب مهاجر در شهر های کوچک کانادا ، مهاجرت منطقه ای می باشد. اما چه عواملی باعث افزایش این نوع مهاجرت می شود؟ برنامه های مهاجرت منطقه ای (برنامه های مهاجرتی که مختص به یک منطقه خاص هستند، مانند برنامه های مهاجرت استانی یا برنامه های مهاجرتی مناطق بخصوص مانند برنامه آزمایشی آتلانتیک) هم به سود شخص مهاجر و هم به سود اقتصاد محلی می باشند. به این صورت که دولت ها خلا های بازار کار که می بایست توسط مهاجرین پر شود را شناسایی و به پذیرش افراد می پردازند، مهاجرین نیز در عوض در خاک این مناطق مشغول به کار می شوند.
برنامه های مهاجرت استانی (PNP)
با کمک این برنامه ها، استان ها اجازه انتخاب متقاضیانی که مناسب بازار کار آن ها هستند را خواهند داشت. برنامه های مهاجرت استانی (PNP) بیشتر به سود استان های کم جمعیت می باشند زیرا این استان ها نیاز بیشتری به مهاجران برای حمایت از اقتصاد خود دارند.
جالب است بدانید که اولین استان متقاضی برنامه مهاجرت استانی، استان مسطح منیتوبا در سال 1996 بود. این استان جزو اولین استان هایی بود که همراه با نیوبرانزویک، نیوفاندلند و لابرادور، برنامه استانی خود را در سال 1999 آغاز کرد.
با راه اندازی سیستم اکسپرس انتری کانادا در سال 2015 اولین برنامه های مهاجرت استانی بهبود یافته روی کار آمدند. استان ها می توانستند از طریق این سیستم به انتخاب متقاضیانی بپردازند، که دارای مهارت های لازم برای ورود به بازار کار استان را داشتند. در نتیجه، تعداد متقاضیان پذیرفته شده از 47.600 نفر در سال 2014، به 68.600 نفر در سال 2019 افزایش یافت.
برنامه آزمایشی جذب مهاجر آتلانتیک (AIP)
یکی دیگر از برنامه هایی که به افزایش جذب مهاجر در شهر های کوچک کانادا کمک می کند، برنامه آزمایشی آتلانتیک (AIP) می باشد که در ماه مارس سال 2017 شروع به کار کرد. به کمک این برنامه مهاجرتی، کارفرمایان چهار استان آتلانتیک کانادا قادر خواهند بود تا روند استخدام کارمندان بین المللی را تسریع کنند.
در سال 2019، 1.141 متقاضی مهاجرت از طریق این برنامه، وارد منطقه شده اند. محبوب ترین استان ها برای مهاجران جدید، نیوبرانزویک بود و پس از آن نوا اسکوشیا ، نیوفاندلند و جزیره پرنس ادوارد قرار گرفت. بر اساس بررسی اخیر انجام شده توسط دولت، برنامه آزمایشی آتلانتیک (AIP) به بهبود بقا منطقه کمک می کند.
و در آخر، یکی دیگر از دلایل این افزایش ها، صرفا افزایش هر ساله سطوح مهاجرتی کانادا می باشد. با این وجود که شیوع همه گیری ویروس کرونا در سال 2020، کاهش چشمگیر مهاجران جدید را برای این کشور رقم زد، اما کانادا همچنان به پذیرش بیش از 1.2 میلیون مهاجر طی سه سال پیش رو متعهد است. انتظار می رود برنامه های مهاجرت استانی (PNP) هر ساله 80.000 از این تعداد را تامین کنند. برای برنامه آزمایشی آتلانتیک نیز، پیش بینی ها پذیرش 6.000 مهاجر جدید را نشان می دهند.
برنامه مهاجرتی شهری
این برنامه هنوز شروع به کار نکرده است. اما این فرصت برای کانادا وجود دارد تا با شروع این برنامه جدید پذیرش مهاجران جدید را افزایش داده و به برنامه سطوح مهاجرتی خود نزدیکتر شود. این برنامه مهاجرتی، به انجمن ها، اتاق های بازرگانی و شعب محلی اتحادیه کارگری اجازه می دهد تا به حمایت از مهاجران جدید بپردازند. انتظار می رود 5.000 مهاجر جدید بصورت سالیانه از طریق این برنامه پذیرش شوند.
تاثیر بیماری کرونا در برنامه جذب مهاجر کانادا
با این وجود بیماری همه گیر COVID-19 سهم بزرگی در کاهش تعداد مهاجران به مراکز کوچک تا متوسط شهری داشت.دلیل این موضوع، وجود محدودیت های فعلی سفر برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا می باشد. در نتیجه به نیروی کار موقت خارجی در زمان همه گیری حساب بیشتری باز شد و بسیاری از صنایع صادراتی به استخدام کوتاه مدت نیروی کار بین المللی پرداختند. از این صنایع می توان به کشاورزی و فرآوری ماهی اشاره کرد.
اکنون کانادا برای رسیدن به بهبود اقتصادی، بیش از هر زمان دیگری به مهاجرت وابسته است. نیروی کار این کشور بین سال های 2009 و 2019، افزایش 1.95 میلیون نفری داشته است. وتقریبا تمام این تعداد را مهاجران تشکیل داده اند. در این میان، استان هایی که دارای بیشترین رشد نیروی کار مهاجر بودند، رشد سریع اقتصادی را نیز تجربه کردند.
جمع بندی
مقاله دانشگاه رایرسون، در نهایت خاطر نشان کرد، با توجه به مشکلات و چالش های پیش رو به دلیل شیوع همه گیری ویروس کرونا، افزایش جذب مهاجر در شهر های کوچک کانادا بصورت بلند مدت، نقش بسیار مهمی در رشد اقتصادی آن ها و همچنین مناطق شهری بزرگ خواهد داشت.
